x

ANGLISHT

VIRUSI I PAMJAFTUESHMËRISË IMUNE TË NJERIUT

Apendiksi 1: DREJT NJE VAKSINE ANTI VIH

Dr Richard Hunt

Professor
University of South Carolina School of Medicine

 

Përktheu:
Profesor Kristaq Bërxholi
Virolog - Fakulteti i Mjekësisë  Veterinare
Departamenti i Lëndëve Paraklinike
Tiranë  - Shqipëri 

 

SPANJISHT

Qysh prej zhvillimt të një vaksine efektive kundër smallpoksit, shumë sëmundje të shkaktuara nga virusët nuk janë më probleme të mëdha të shëndetit publik human ose incidenca e tyre është reduktuar dukshëm. Në fillim, kur u zbulua se agjenti i SIDA ishte virus, u mendua dhe u shpresua që shumë shpejt mund të përgatitej një vaksinë e përshtatshme kundër tij. Por epidemia e SIDA është së bashku me ne për më shumë se 20 vjet dhe ende ne nuk kemi një vaksinë efektive kundrejt tij, pamvarësisht pothuajse 100 provave klinike.

VIH infekton specifikisht qelizat CD4+ që janë kryesisht limfocite T4. Kështu ky virus infekton dhe shkatërron shumë qeliza që janë të nevojshme për të luftuar një infeksion. Më tej VIH është një retrovirus e cila nënkupton që synimi për një vaksinë është i vështirë. Ka disa arsye për këtë. Për shembull , për shkak se retrovirusët përdorin ARN polymerazë II të qelizës së bujtësit dhe një revers-transkriptazë të enkoduar në virus për të replikuar genomën e tij, nuk ka proof reading të genomës së virusëve të replikuar. Meqënëse niveli i gabimit për ARN polymerazën II është thuajse 1 në 10 mijë dhe madhësia e genomës së VIH është thuajse 10 mijë nukleotide, kjo shkakton që të gjithë virionet e lindur të kenë një genomë të ndryshme duke shkaktuar një polymorfizëm të shpejtë të popullatës. Si pasojë ka një variacion antigjenik të shpejtë dhe seleksionimi i variantëve brënda një pacienti që nuk njifen nga vaksina induktojnë një imunitet qelizor dhe humoral. Më tej akoma në variacionet që rezultojnë nga mutacioni dhe seleksionimi natyral me një individ, janë gjetur nëpër botë disa grupe të VIH si M.N dhe O. Këto grupe përmbajnë nëngrupe ( ose kombinime) dhe çdo vaksinë efektive duhet të ketë aftësi që të japë imunitet kundrejt të gjithë atyre. Proteina e mbulesës (gp120) mund të ndryshojë në sekuencat më shumë se 35% midis grupeve të ndryshme të VIH. Po kështu janë identifikuar dhe rekombinantë midis grupeve të ndryshme. Kështu që ne kemi një detyre tepër të vështirë në zhvillimin e një vaksine që duhet të përgjigjet kundrejt të gjithë diversiteteve të ndryshueshme. Përveç kësaj në rast se do të ketë një vaksinë efektive ajo nuk mund të jetë 100% efikase po të mos prodhohet një imunitet steril i shpejtë sepse VIH mund të vendosë një infeksion me jetë të gjatë. Kjo rezulton pasi ai është një retrovirus. Këta virusë, në dallim nga virusët e tjerë me ARN, prodhojnë një kopje të ADN që do të integrohet në ADN e qelizës së bujtësit përpara se sa genomat e reja të replikohen. Kjo formë e ADN (ose provirus) rezulton në një infeksion latent të qelizave të memorjes që mund të replikojnë virusin me aktivizimin e tyre. Kështu që një imunitet duhet të zgjasë një kohë të gjatë.


Mësime nga e shkuara nga vaksinat kundër virusëve të tjerë

• Shumë vaksina stimulojnë memorjen imunologjike por nuk bllokojnë infeksionin

• Shumë vaksina të suksesshme induktojnë një prodhim potent të antitrupave

• Shumë vaksina janë zhvilluar në mënyrë empirike

• Vaksinat më të mira zhvillohen me virusë të gjallë të ndryshuar (atenuar) ose të vdekur

Qëllimet për një vaksinë anti VIH

1. Ajo duhet të sigurojë një imunitet steril. Ajo duhet të veprojë kundër virusëve të lirë dhe qelizave të infektuara me VIH. Përgjigjet humorale kundrejt infeksionit viral zakonisht janë më të kufizuara se sa përgjigjet e lymfociteteve cytotoksike T.

2. Në rast se kjo nuk mund të arrihet, ajo duhet të bllokojë nivelin fillestar të replikimit të VIH dhe të ulë pikën e vendosjes së infeksionit duke mbajtur një ngarkesë të ulët virale dhe si rrjedhim një gjëndje pa përparim për një kohë të gjatë. Nga ulja e viremisë duhet të ketë një nivel të ulët të virusit në gjak dhe spermë dhe si pasojë të reduktojë transmetimin.

Vaskinat mjekuese (terapeutike)

Këto kanë si qëllim të ngacmojnë sistemin imun për antitrupa tek një person që është infektuar.

Në vitin 1986, Zagury dhe kolegët përdorën limfocitet B të fiksuara që shprehin proteina të VIH, por nuk ka të dhëna për përmirësimin e imunitetit qelizor. Ata mandej u përpoqën për një vaksinë që përbëhet prej qelizave B fikse, alfa interferon inaktiv, qeliza CD8 T të aktivizuara të fiksuara, ARN të stabilizuar në formalinë pa VIH dhe një përzierje të peptideve të VIH. Ajo duket e sigurt. Të 6 pacientët kishin nivel të lartë të qelizave T4. Këtë e kanë pasuar edhe vaksina të tjera terapeutike, por që asnjera prej tyre nuk ka patur efekte përfituese të qëndrueshme.


Vaksina mbrojtëse

Problemi kryesor në zhvillimin e vaksinave mbrojtëse është që ne njofim shumë pak rreth përgjigjes immune që korrelon me këtë mbrojtje. Si dhe është theksuar diku , është parë që një numur i vogël njerzish mbeten të painfektuar edhe pse ata kanë një ekspozim ekstensiv kundrejt virusit. Kjo nënkupton që mbrojtja imunologjike është e mundshme.

Fillimisht, pas ekspozimit ka një nivel të lartë të viremisë me infeksion të qelizave ndihmëse T4 dhe shpërndarje për në sistemin limfoid. Duket qartë që kjo viremi fillestare kontrollohet efekivisht dhe prodhohen qeliza specifike cytotoksike CD8+ T kundrejt VIH. Ka gjithashtu dhe antitrupa që lidhin VIH në infeksionin e hershëm megjithëse antitrupat neutralizues duken vetëm pas viremisë që është e kontrolluar. Faza asymptomatike pason për 8 deri në 10 vjet.


Problemet që ekzistojnë në prodhimin e një vaksine anti-VIH

1) VIH është retrovirus. Një shtam vaksinal që mbron kundër SIDA duhet të ketë LTRs dhe duhet të jetë onkogjenik.
 
2) VIH është retrovirus. Përdorimi i revers transkriptazës dhe ARN polymeraszës II të cilat nuk kanë proof reading të shpien shpejt drejt polymorfizmit. Prandaj një vaksinë kundër një shtami laboratorik ka mundësi të që jetë e vështirë që të prekë shtamet në popullacion.

3) Antigjeni kryesor është i mbuluar nga sheqerna që janë imunollogjikisht të qetë. Struktura kristalike e gp120 paraqet problem. Epitopet e ruajtur që lidhen tek antigjeni CD4 janë, për më të shumtën e kohës, të fshehur thellë në molekulë. Zonat e ndryshueshme dhe zinxhirët e sheqerit i mbrojnë këto epitope.

4) Antitrupat kundrejt VIH që dalin nga vaksina mund të rrisin kapjen nga makrofagët.

5) Antitrupat kundejt VIH që dalin nga vaksina mund të shtojnë autoimunitetin

6) Ne akoma nuk dimë komplet se si VIH shkakton uljen e qelizave CD4+ T4

7) Ne nuk kemi modele te mira kafshësh. Shimpazetë mund të infektohen por nuk zhvillojnë SIDA. Kështu që provat në njerëz janë të domosdoshëm në fillim për zhvillimin e vaksinës. Alternativisht, për zhvillimin e vaksinës, ne mund të përdorim VIS dhe majmunët, porse ky nuk është i njëjti virus.

8) Latenca klinike nënkupton që ne kemi nevojë për të tjerë tregues që shpërthejnë SIDA. Ngarkesa virale ka treguar se është një lidhje e mjaftueshme për të parashikuar përfundimin klinik.

9) Si duhet ne ti përcaktojmë eksperimentet? Në rast se vullnetarët janë të këshilluar, mundet kjo ndikojë në rezultatet? Në rast të dhënies së një kuptimi fals të sigurisë së vaksinës mundet që kjo të ndikojë tek rezultatet në drejtim të kundërt?

10) Transmetimi qelizë me qelizë mund të prodhojë antitrupa humoralë standartë të dala nga një vaksinë e parëndësishme.

Megjithatë, kursi fillestar i sëmundjes tregon që mund të vendoset një përgjigje e mirë qelizore nga qelizat cytotksike T kundrejt VIH dhe virusi nuk mund të eliminohet tërësisht nga qarkullimi.

Për një vaksinë pyetjet e mëposhtëme janë të rëndësishme:

• Çfarë janë mardhëniet e mbrojtjes?

• Si duhet të paraqitet antigjeni?

• Çfarë antigeni jep mbrojtje?

• Duhet të mendojmë se mund të përdorim një virus të përgatitur, të attenuar dhe të plotë. Ka gjithashtu problem për dështim të plotë të virusit të inaktivuar me formalinë. Teknollogjia high-tech jep shpresa për përgatitjen e vaksinave subunite (porse ato gjithashtu kanë dështuar në mbajtjen e premtimt të dhënë).

• Çfarë mund të thuhet rreth imunitetit mukozal? Meqënëse shumica e VIH futet në organizëm nëpërmjet rektumit ose vaginës, kjo është thelbësore.

• Meqënëse shumica e popullatës nuk janë të rrezikuar a duhet ne të kemi si qëllim përgatitjen e një vaksine terapeutike, pamvarësisht sukseseve të pakta në të kaluarën?

• Janë kafshët modele të përshtatshme?

• Çfarë duhet të japë një vaksinë ? Ne kemi nevojë të vrasim qelizat e infektuara pasi virusi mund të përhapet nga qeliza në qelizë. Kështu që një përgjigje qelizore është mjaft e rëndësishme.
   

GJËNDJA E VAKSINAVE MBROJTËSE ANTI-VIH

Vaksinat subunite

Vaksinat që përdorin proteina të purifikuara nuk induktojnë një përgjigje imune qelizore; rrallë ato stimulojnë antitrupat neutralizues të cilat mund të të shpien në një imunitet steril. Shumica e vaksinave aktuale anti-VIH përfshihen në këtë kategori. Ato përbëhen prej proteinave rekombinante ( si p.sh. gp160 ose gp120) që paraqiten në formë të tretshme. Për shkak të nevojës për një përgjigje immune qelizore, gjenet për proteinat individuale të bëra in situ janë të shprehur nga vektorët rekombinantë ( shif më poshtë).

Janë bërë përpjekje orgjinale dhe u përgatit një vaksinë në shimpazetë duke përdorur antigenin e tretshëm (solubël) gp120 ku u pa se shimpazetë e imunizuara mund ti rezistojnë inokulimit të dozave të njëpasnjëshme intravenoze nga virusi i të njëjtit tip nga i cili është përgatitur antigjeni vaksinal. Megjithatë si dhe është përmëndur, VIH vazhdimisht është në ndryshim dhe inokulimi nga tipe të tjera është parë që nuk ka mbrojtje kundrejt këtij.

Që nga 1986, ka patur shumë vaksina të tjera anti-VIH të bazuara në antigjenin gp160/gp120/gp41 duke përdorur adjuvantë të ndryshëm. Këto mund të mbrojnë shimpazetë kundrejt VIH nën kushte të ndryshme të kontrolluara, porse dështojnë në mbrojtjen kundër izolateve klinikë. Në modelin e VIS/Macaque, vaksinat e bazuara në proteinat e mbulesës duket se nuk mbrojnë kundër inokulimeve të njëpasnjëshme.

Përgjigjia immune e gjeneruar nga vaksinat që stimulon antitrupat neutralizues zakonisht është me jetë të shkurtër (shpesh çështje javësh) dhe me titër të ulët. Midis arsyeve për këtë përgjigje të varfër është e nevojshmë që gp120 të mbetet në conformacionin e tij natyral, veçanërisht në gjëndjen e tij trimerike, për të nxjerrë antitrupa neutralizues, por kjo nënkupton që një sasi e madhe e zinxhirëve të oligosaharideve dhe palosjet e proteinës në vetvehte mbrojnë epitopet potencialë. Një anë që presupozohet nuk ndryshon shumë si rezultat i mutacionit është vendlidhja e receptorit të gp120 (p.sh. ose vendlidhja e antigenit CD4 ose vendlidhja e ko-receptorit) pasi mutacioni mund të pengojë ndërveprimin virus-qelizë. Por këto vënde mbeten të djegura tek molekula e gp120. Një përngjasim interesant synon të prodhojë vaksina kundrejt epitopeve që janë të ekspozuar vetëm pas ndryshimeve konformacionale që ndodhin kur antigjeni CD4 dhe gp120 ndërveprojnë me njeri tjetrin.

Kështu, në rastin e vaksinave subunite me bazë glykoproteina, ne mund të themi: Të gjitha janë të sigurta! Asnjë nuk është e besueshme për të funksionuar! Megjithatë , është e dukshme që antitrupat neutralizues kunder VIH gp120 ose gp41 janë të shtuar.


Imuniteti ndërmjetës qelizor

Që kur ka patur pak sukses me proteina të tretshme dhe shfaqjen e antitrupave mbrojtës neutralizues, studjuesit e vaksinave janë kthyer tek përgjigjia immune qelizore. Në fakt, është e qartë që ulja e madhe e virioneve të VIH që ndodh tek pacientët menjëherë pas infeksionit është si rezultat i përgjigjes së qelizave cytotoksike T se sa një përgjigje humorale. Kështu këto vaksina përpiqen të tregojnë epitopet e VIH në qelizat lidhur me molekulat e HLA ( histokompaktibilitetit madhor) dhe shkatërrimin e qelizave të infektuara më mirë se sa virionet e lira.
 

Vaksinat me virus të plotë në kafshë

Në studimet e hershme me modelin VIS/Macaque është prodhuar një vaksinë me virus të plotë. Kjo duket se jep mbrojtje, megjithëse studimet e mëvonshme treguan që mbrojtja e shfaqur mesa duke është si pasojë e përgjigjes kundrejt proteinave qelizore në vaksinën e përgatitur dhe në virusin në të se sa një përgjigje specifike kundrejt vetë virusit.

Studimet fillestare tek shimpazetë ku gjithashtu është përdorur virus i plotë, tregojnë disa shkallë të mbrojtjes. Por këto eksperimente janë paraqitur pa sukses. Shimpazetë janë vaksinuar me një shtam laboratori të vdekur dhe janë infektuar intravenoz me doza të vogla të të njëjtit shtam në pikun e prodhimit të antitrupave. Nuk është parë imunitet rektal ose vaginal dhe mbrojtja është e përhapur vetëm kundrejt të njëjtit shtam të VIH që është përdorur si imunogjen. Është e qartë që një vaksinë e sukseshme do të duhej të vepronte kundër një numuri të shumtë të nënshtameve të VIH që arrijnë gjatë infeksionit normal ose do të duhej të neutralizonte virionet fillestare infektuese. Përdorimi i preparatit me virus të vrarë, një vaksinë shumë komplekse, do të kërkontë që të ishte e aftë që të shfaqte antitrupa kundrejt një numur shtamesh të virusit.

Vaksinat e hershme studimore me virus të vrarë u përgatitën me virus që shkaktonte sinciciume (të cilat lidhen tek ko-receptorët X4 dhe që gjëndet tek pacientët në fazën e fundit të infeksionit) por ne tashmë dimë që virusët që nuk induktojnë sinciciume, makrofagët-tropik janë forma infektive. Sigurisht, që ajo çfarë kërkohet është një vaksinë që vepron kundër infeksionit fillestar nga virusi jo sincicium formues (që lidhet tek ko-receptori R5). Janë bërë përpjekje për ta bërë këtë por izolatet fillestare të VIH janë problem për shkak se ata duket se e kanë më të mirë që të fshehin vëndet e neutralizimit nga antitrupat nëpërmjet fshehjes së epitopeve të cënueshëm brënda në proteinë. Megjithatë këto epitope kritikë të ruajtur duhet të ekspozohen në disa kohë gjatë ciklit jetësor të virusit, për shembull kur virusi lidhet në receptorët e tij, kohë në të cilën shfaqet struktura e fuzionit. Qelizat janë fiksuar me formalinë në pikën e fillimit të fuzionit virus-qelizë për të kapur këtë strukturë fuzioni. Për ta bërë këtë, fibroblastet e majmunit janë përpunuar që të shfaqin glykoproteinën sipërfaqësore të një izolati primar të VIH. Linjat qelizore humane janë bërë që të shfaqin të dy si antigenin CD4 dhe ko-receptorin CCR5. Pas përzierjes së qelizave bëhet e mundur që të dy tipet të lidhen tek njeri tjetri, ato fiksohen për të kapur fuzionin e epitopeve dhe përdoret për të prodhuar antitrupa në minj. Antitrupat e prodhuar në minj neutralizojnë 23 prej 24 izolateve primare, shumica e të cilëve janë të tillë që nuk induktojnë sincicume.

 

Vaksinat me virus të atenuar (ndryshuar)

Janë bërë disa demonstrime që një vaksinë me virus të plotë të atenuar (ndryshuar) mund të mbrojë majmunët kundër inokulimeve pasuese më VIS. Pesëmbëdhjetë vjetë më parë, një vaksinë e gjallë me shtam të ndryshuar (atenuar) u pa se mbrontë majmunët Macaque kundrejt VIS. Të gjitha kafshët e vaksinuara u mbrojtën nga infeksioni, ndërsa të gjithat ato të kontrollit vdiqën. Kjo konfirmon faktin që imuniteti qelizor është mjaft t rëndësishëm. Në popullatën humane, ka qënë gjithmonë fenomeni i mbijetesës për një kohë të gjatë të të infektuarve me VIH. Përse disa njerëz mbijetojnë për një kohë të gjatë ende është e paqartë, kurse disa të tjerë që kanë patur disa kontakte të qarta më virusin ( si p.sh. prostitutat ose persona të tjerë pa dallim) nuk tregojnë përgjigje imune, porse disa prej këtyre personave tregojnë të dhëna se kanë vendosur një përgjigje imunitare qelizore shumë të fortë anti VIH.

Çfarë mund të thuhet për një vaksinë të ndryshuar (atenuar) për përdorim human? Si theksuam dhe më lartë, ka shumë probleme që kanë bërë që kërkuesit të heqin dorë nga vaksinat e gjalla të ndryshuara (atenuara) me shtam VIH , por kjo nuk duket të jetë një natyral i ndryshuar (atenuar) nga VIH që mund të jetë një shtam kandidat mjaft i mirë për vaksinën. Disa njerëz, të cilët janë infektuar në mënyrë aktive dhe nuk shfaqin shënja të SIDA, prodhojnë një virus mutant NEF me fshirje. Për shembull ka është një bashkësi të Australianeve tek të cilët ka një shtam VIH me fshirje të shumta në regjionin NEF/LTR të genomës. Të gjithë këta njerëz e marrin virusin nga transfuzioni dhe nuk shfaqin shënja për një periudhë prej më shumë se 15 vjetësh.

NEF nuk kërkohet për replikimin e VIH in vitro dhe në fakt niveli i lartë i mutacionit të shpie tek mbyllja e reading frame in vitro. Megjithatë, NEF është i rëndësishëm për një infeksion produktiv in vivo pasi kur një virus me një NEF reading frame të mbyllur përdoret për të infektuar një shimpaze, reading frame hapet. Kjo të shpie tek ideja që një VIH i atenuar (ndryshuar) me fshirje të NEF mund të jetë një vaksinë potencialisht e mirë. Më mirë është i nevojshëm një mutacion me fshirje se sa një mutacion vendor, pasi i pari ka pak gjasa që të supresohet dhe rikthimi i një virusi të atenuar në një formë virulente të një tipi të egër është më pak problem.

Është parë që mutantët me fshirje të NEF të VIS mundet që në mënyrë efektive të mbrojnë majmunët kundër virusit simian të SIDA pa shkaktuar sëmundje. Megjithatë, një mutant natyral me fshrije të NEF/LTR është parë se është patogjenik për njerzit të cilët janë ekspozuar kundrejt tij nëpërmjet rrugës së transfuzionit. Ai rezulton në një ndrydhje imune, megjithëse shpërthimi është më i vonshëm se sa me virusin tipi i egër.

Duket gjithashtu që është ende problem rikthimi, edhe në qoftë se ai është i vogël, dhe që fatkeqësisht ai ka ndodhur. Fshirja e NEF tek VIS e rikthen në një shtam virulent nëpërmjet një procesi të dublikimit të gjeneve të një sekuencë të afërt. Përveç kësaj, majmunët e rinj zhvillojnë SIDA kur u jepet atyre një dozë madhe e vaksinës. Kështu që kjo mund të jetë një shans i mirë për infeksionin midis marrësve të vaksinave sidomos tek ata të cilët janë me sistem imun të ndrydhur (kompresuar) si pacientët me kancer ose të vjetrit. Kjo do të thotë që shtami vaksinal mund të vazhdojë të replikohet me nivel të ulët në disa zona të sistemit imun.

Vaksinat rekombinante

Në kuadrin e prezantimit të antigjenit në konteksin e molekulës së HLA dhe ngritjes së përgjigjes imune qelizore, janë zhvilluar vaksinat rekombinant që përmbajnë një gjen (ose gjene) nga VIH në një vektor jo patogjen. Një vektor që është përdorur është vacina virus, virus i gjallë që përdoret si vaksinë e small poxit. Rezultatet kanë qënë jo shpresëdhënëse. Shtami vaccina që është përdorur për prodhimin e vaksinës është shtami Ankara i atenuar më tej. Ai është shumë efektiv kundër small poxit e cila do të thotë që mijra njerëz e kanë marrë atë me nivel të lartë sigurie. Vaksina anti-VIH e bazuar tek shtami vaccina të Ankarasë nxit si imunitetin qelizor ashtu dhe atë humoral dhe duket efektive tek kafshët. Fatkeqësisht, në njerëz vaksina ka dhënë rezultate që lënë pak vënd për optimizëm. Ka një aktivitet anti-VIH të kufizuar, ndoshta për shkak se shumica e jona ka imunitet kundrejt vaccinës si rezultat i vaksinimit. Dhe si ndodh me shtamet e vaksinave të atenuara , ka një problem që virusët vaksinalë rekombinantë të gjallë mund të përhapen në popullatën e individëve me sistem imun të ndrydhur.

Vektori tjetër, canarypox (lija e kanarinave), është përdorur si bazë për një vaksinë rekombinante anti-VIH. Përsëri këto teste kanë treguar një zhvillim të kufizuar të një përgjigjeje imune me jetë të gjatë. Në një eksperiment (2007), vaksina me canarypox, është testuar së bashku me administrimin e interleukinës-2 për të krijuar imunitetin bazë tek pacientët. Subjektet ishin VIH pozitivë dhe ishin trajtuar sipas parimit HAART. Kërkuesit dëshironin të përcaktonin në rast se vaksina, ALVAC vCP1452, do të mbante nivel të ulët të VIH në gjak tek personat pas ndalimit të trapisë antiretrovirale. Vaksina përmban disa gjene të VIH-1: gp120, e shprehur nga pjesa e gjenit env i shtamit MN të VIH-1; domeni ankorues transmembranor i gp41 të shtamit LAI VIH-1; polyproteina p55 e shprehur nga gjeni gag i shtamit LAI VIH-1; pjesa e gjenit pol që shpreh aktivitetin e proteazës nga shtami LAI VIH-1 me qëllim të përpunimit të polyproteinës p55gag. Më tej ka gjene që shfaqin peptidet nga pol dhe nef që janë HLA-A2 epitope të kufizuar për limfocitet cytotoksike T. Sekuencat e koduara të të dy vaksinave janë gjithashtu prezentë në vektor për të përmirësuar translatimin e ARN dhe shfaqjen e proteinave të VIH-1. Fatkeqësisht, nuk ka diferenca midis trajtimit dhe grupit të placebos (ku nuk është përdorur trajtimi).

Tjetër mundësi vektori është adenovirusi me replikim defektiv dhe duket se rrit më mirë përgjigjen. Këta virusë mund të infektojnë qelizat dhe shfaqen, por virione pasardhës nuk formohen. Disa vaksina përmbajnë virusë të shumtë, ku sejcili shpreh proteina të ndryshme të VIH të tilla si nef, gag dhe pol. Këto ofrojnë mbrojtje në kafshët model por gjithashtu shtrohet dhe pyetja se sa të përshtatshëm janë modele të tillë tek njeriu me SIDA. Në të vërtetë, eksperiencat e kaluara kanë treguar që modelet e kafshëve mund të ofrojnë shumë shpresë që është më vonë nxitës për përpjekjet tek njerzit.
 

AKTUALISHT SI ËSHTË SITUATA NË ZHVILLIMIN E VAKSINAVE ANTI-VIH?

Strategjia aktuale

• Vaksinat e gjalla të atenuara të bazuara në fshirjen e gjenit jo thelbësor NEF në majmunët tregon që mund të zhvillohen vaksina kundër VIS. Vaksina është efektive kundër shtameve me patogjenitet të lartë të VIS. Për shkak të problemeve me rikthimin, strategjia e fshirjes bën që të kemi shtame vaksinalë me fshirje të shumta të NEF. Por këto shtame vaksinale janë parë se shkaktojnë sëmundje në majmunët e rinj; majmunët adultë me shtamin vaksinal gjithashtu më vonë tregojnë shënja të sëmundjes.
   

• Janë studjuar gjithashtu vaksina me virus të gjallë të vrarë (shif më lartë). Problemi që mbetet , dështimet në inaktivim do të shkaktojë sëmundje serioze. Gjithashtu ky është një retrovirus që ka potencial për tu integruar në genomën e bujtësit dhe shkakton sëmundje shumë kohë më vonë.
   

• Subunitet rekombinantë të mbulesës dhe korja do të induktojnë nivel të lartë të antitrupave neutralizues, por neutralizimi i kryqëzuar është i varfër si dhe nuk ka qeliza vrasëse T për të sulmuar qelizat e infektuara.
   

• Ka përpjekje për epitope të peptideve të drejtuara direkt kundër domenit principial neutralizues të VIH gp120, por nuk ngacmohet imuniteti qelizor.
   

• Mund të përdoren për të bërë vaksinë dhe pseudovirusët. Duke futur një gen për proteinën env në genomën e virusit të padëmshëm. Këta vektorë të gjallë mund të induktojnë antitrupa dhe qelizat vrasëse T.
   

• Imunizimi me ADN. Kjo është e sigurt, jo me shpenzime, e transportueshme. Ajo shkakton si imunitet humoral dhe atë qelizor. Vaksinat me ADN të xhveshur kanë qënë thuajse efektive kundër VIS dhe janë testuar dhe në njerëz.
  
   

PJESE TE TJERA TE VIH

PJESA  I VIRUSI I PAMJAFTUESHMËRISË  IMUNE TEK NJERZIT DHE SIDA

PJESA II VIH DHE SIDA; SËMUNDJA

PJESA III KURSI I SËMUNDJES

PJESA  IV PËRPARIMI DHE BASHKË-FAKTORËT

PJESA  V STATISTIKAT

PJESA VI  NËNTIPET DHE BASHKË-RECEPTORËT

PJESA VII  KOMPONENTËT DHE CIKLI JETËSOR I VIH

PJESA VIII  LATENCA E VIH

PJESA  IX GJENOMA E VIH

PJESA  X  HUMBJA E QELIZAVE CD4

PJESA XI  INFEKTIMI I QELIZAVE TË TJERA NGA VIH DHE POPULLACIONI I POLYMORFIZMIT

APENDIX I  VAKSINA ANTI-VIH

APENDIX II  SHKAKTON VIH- SIDA?

APENDIX III  KEMIOTERAPIA ANTI-VIH

Kthehu në seksionin e virologji të Microbiology and Immunology On-line

faqja së fundi e ndërruar në  Monday, February 16, 2015
faqja mbahet nga  Richard Hunt