INFECTIOUS DISEASE

ENGLISH

 

VIROLOJİ - BÖLÜM YEDİ
KISIM YEDİ
İNSAN İMMUNYETMEZLİK VIRUSU VE AIDS
HIV’IN YAŞAM SİKLUSU

 

Dr Richard Hunt
Professor
Department of Pathology, Microbiology and Immunology
University of South Carolina School of Medicine

Çeviren. Prof. Dr. Selçuk Kaya
İzmir Katip Çelebi Üniversitesi, Tıp Fakültesi

 

BU BÖLÜM ÇEŞİTLİ KISIMLARINDA SONRAKİ BÖLÜME GİTMEK İÇİN YUKARIDAKİ NEXT >> düğmesini kullanın

VİROLOJİ SEKİZİNCİ BÖLÜME DEVAM İÇİN TIKLAYINIZ BURAYA
 

DİĞER HIV VE AIDS BÖLÜMLERİ İÇİN LİNKLER BU sayfanın alt kısmında

Şekil 15a
HIV tomurcuklanma evreleri.
A. İç proteinler hücre membranında bir araya getirilir ve iç yüzeyi üzerinde elektron-yoğun bir kat olarak görülür.
B. At nalı veya çörek şeklinde iç proteinleri ile virüs tomurcuklanır.
C.İç proteinler ayrılır ve koni şeklinde bir iç kitle (nükleokapsid) oluşturulması için yoğunlaşabilir. Ok de konak hücreye bağlı bir virüs gösterir. Bu aşama, yoğunlaştırma ile oluştu.
D. Bu resim birkaç düzlemde kesilmiş koniler gösterir
 

HIV AIDS'in işareti olan derin immün baskılanmasına neden olan özellikle CD4 + T4 hücreleri yok eder. Diğer bazı hücreler dendritik hücrelerde olduğu gibi, lizis yapmadan virusu çoğaltır ve barındırır veya onlar virüsu az veya hiç çoğaltmadan hücre yüzeyinde virüsü konsantre edebilir. HIV ile enfekte olmuş hücre tipleri Şekil 15c'de gösterilmektedir.

CD4+ T4 yardımcı hücreler

HIV, CD4 + T4 yardımcı hücrelerinin tükenmesi ve fırsatçı enfeksiyonlarla mücadele yetersizliği sonucu hastalığa yol açar. T4 hücreleri, şaşırtıcı olmadan, virüs tarafından enfekte edilen önemli hücre tipidir. Enfekte CD4 + T4 yardımcı hücreler HIV-spesifik CD8 + katil hücreler için hedefleri haline gelir, aynı zamanda diğer nedenlerlede ölmektedir (bakınız bölüm 10). Uzun yıllar sürebilen kronik enfeksiyon sırasında, CD4 + T4 hücreleri genellikle çoğalırlar ise de erken akut enfeksiyon aşamasında, çoğunlukla mukozal CD4 + T4 hücreleri kaybolur ve immün aktivasyon ve diğer faktörlerin bir sonucu olarak ölürler.

Enfeksiyon kronik aşamasında hastada saptanabilir infekte hücreler genellikle bellek T4 hücreleridir ancak Naif T hücreleri, çok daha düşük bir sıklıkta gösterilir. HIV bulaşmış bir hasta, HIV için hedef olan ve genel bağışıklık aktivasyonunun bir sonucu olarak, çoğalan T4 hücreleri normal olarak (sadece aktive CD4 + T hücreleri enfekte) yüksek bir frekansa sahiptir. Genel immün aktivasyon, kısmen zarar görmüş bağırsak mukozasına karşı bakteri translokasyonu sonucu olabilir. Bu nedenle, HIV immun yıkıma ve replikasyonunun döngüsüne yol açan hedef hücreleri sabit bir kaynak oluşturmasına neden olur. HIV, HIV ile aktive T4 hücrelerini hedef alması ve böylece virüsün çoğalmasını kontrol eden bağışıklık sistemi kolu tüketen HIV özgü olan T4 hücrelerinin azalmasına yol açar.

Daha önce belirtildiği gibi, spesifik bir antijenle aktivasyon sonrasında, T4 hücreleri ölür veya antijenle sonradan karşılaşırsa hızla harekete geçen non-proliferatif bellek hücreleri haline gelir. HIV çoğalmasını tamamen bastırmak için güncel anti-HIV ilaçları (yüksek düzeyde aktif antiretroviral tedavi HAART) varlığında bile, bu gizli rezervuar enfekte T4 hücreleri uzun yıllar yaşayabilir. Bunun nedeni; enfekte T4 hücresi dinlenme dönemine girdiğinde, hafıza durumu, artık virüs (viral proteinler ve genomik RNA yapımı) çoğalmaz, ancak hücre hala kromozomlarında entegre HIV DNA kopyasını (provirüs) barındırır. Antijen tarafından hücrelerin reaktivasyonu üzerine viral replikasyon devam eder.

Doğal Katil hücreler

Bunlar aynı zamanda, CD4 + T hücreleri ve dendritik hücreler ile etkileşime girer. CD4 antijenine ek olarak, ko-reseptör CCR5 ifade eder ve bu şekilde hücre içine girişi için CCR5 gerektiren HIV suşu ile enfekte edilir.

CD8 + katil T hücreleri

Bu hücreler aktive edildiğinde CD4 antijeni düşük seviyelerde eksprese edilir ve hastalığın ileri evrelerinde HIV tarafından az sayıda hücrenin enfekte olduğu görünür. Naif CD8 hücreleri CD4 antijeni ifade etmez ve (onlar ko-reseptörlerini ifade etmelerine rağmen) enfekte olmazlar.

Makrofajlar

Monositler / makrofajlar CD4 antijenini (T4 çok daha düşük miktarlarda olmasına rağmen) ifade eder ve HIV ile enfekte olurlar. Onlar konakda virüs için önemli bir rezervuar alanı sağlayabilir ve HAART ile tedavi edilen hastalarda özellikle önemli olabilir. Makrofajlar da heparan sülfat içeren proteoglikan, sindekan ile ve virüs çoğaltılmış hücreden elde edilen ısı şoku proteinleri ile etkileşime giren CD91 antijeni ile HIV gp120'ye bağlanır. Makrofaj adsorbe eden virüs, T4 hücreleri dahil olmak üzere diğer hücrelere aktarılabilir.

Non- proliferatif olgun makrofajlar öldürülmeden uzun bir süre için, HIV üretimini destekler. Bu hücrelerde, virüs hemen tomurcuklanır, latentlik yoktur. Enfekte makrofajlar tarafından sitokin üretimi de çeşitli anormal ikincil etkilere yol açar. Afrika'da HIV enfeksiyonlarının karakteristiği olan ince hastalık makrofaj sitokin bozulması ile sonuçlanabilir. Bu tükenme koyunlarda Visna'yı çok anımsatır ve Visna enfeksiyonları makrofajları tutar. Sadece makrofajlar ve CD4 antijeni yoluyla enfekte makrofaj benzeri hücreler değil; Virüs partikülleri anti-HIV antikorları (opsonised) ile kaplandığı zaman, Fc ya da kompleman reseptörleri yoluyla makrofajlar tarafından alınır.

Sinir sistemi hücreleri

HIV oligodendrositleri, astrositler, nöronları, da glial hücreleri ve beyin makrofajlarını enfekte eder. Makrofaj-tropik formları beyin-omurilik sıvısı içinde bulunurlar. HIV transkripsiyonu için genel bir transaktivatör olarak hareket virüs tarafından kodlanan küçük protein, Tat sonucu merkezi sinir sistemi hastalığa neden olmaktadır. Bu protein, CD91 antijeni ile sinir hücrelerine bağlanır ve yerleştirilebilir. Bunun bir sonucu olarak, hücre metabolizması (nitrik oksit sinyali gibi) etkilenir. HIV kan-retina bariyeri bütünlüğünü bozabileceği düşünülmektedir.
Beyin ve beyin-omurilik sıvısında HIV için, kan-beyin engeline nüfuz etmesinde anti-retroviral ilaç başarısızlığı nedeniyle kemoterapiye karşı direnç olabilir.

Dendritik hücreler

Foliküler dendritik hücre (FDC'ler), HIV biyolojisinde önemlidir. Bunlar antijen ile mevcut peptitleri işleyip T hücrelerine antijen sunan hücrelerdir. HIV reseptörlerinin düşük seviyelerde olmasının sonucu olarak prodüktif enfekte olmasına rağmen onlar HIV ile kolayca enfekte olmazlar (CD4 antijeni ve ko-reseptörleri, CCR5 ve CXCR4 - aşağıya bakınız). Önemlisi, HIV gp120 karbohidrat bileşenlerinin bağlandığını bir yüzey lektine (integrin olmayan dendritik hücreye spesifik hücreler arası adhezyon molekülü 3-kapma denilen veya DC-SIGN) sahip olduklarından, bu hücrelerin yüzeyleri HIV’i tutar. DC-SIGN bağlanma FDC (CD4 antijeni gerektirir) ile virüsün membranının füzyonu izin vermez ve bu nedenle enfeksiyon bu yolla meydana gelmez; Bununla birlikte, bu protein, aynı zamanda, lenfositler ve FDC'ler birlikteliğini sağlar ve FDC-lenfosit etkileşimleri bölgelerinde kümelenir. Bu durumda, bağlanmış virüs, CD4 + hücre ile FDC etkileşimi yerinde konsantre edilir (15 b şekil). Ayrıca, burada T4 hücreye HIV reseptörleri ve ko-reseptörleri kümelenir.

HIV mukozal yolla vücuda girdiğinde (vajina, penis veya rektum epiteli), lenf düğümlerine göç eden FDC'ler tarafından bağlanır; Burada enfekte FDC'ler HIV'i T4 hücrelerine sunar.
 

Şekil 15c
HIV ile infekte hücreler
 

Şekil 15d
lenf düğümlerine dendritik hücreler vasıtasıyla transit ve mukozal yol ile giren HIV’in girişi
 

CD4 ANTİJEN HIV RESEPTÖRÜ

T4 hücreleri hastalıkta tükenindiği gözlem ile birlikte, HIV ve AIDS'in erken tarihinde görülen CD4 + hücre enfeksiyonu belirgin özgünlüğü (aslında, bir hastada hastalığın seyri, CD4 + T hücre seviyeleri ile takip edilebilir), CD4 antijenini virus reseptörü olabileceğini öne sürdürmüştür. Bu, (örneğin servikal karsinom, HeLa hücreleri gibi) CD4-insan hücrelerine CD4 antijeni geni transfekte edilmesi ve HIV ile enfekte olmasının mümkün olma özelliği ile ortaya çıkartılmıştır (Şekil 16). CD4 antijeni HIV ile enfekte olmuş, T4 hücrelerinde ve çoğu diğer hücrelerde hem HIV-1 hem de HIV-2 için önemli bir reseptördür.
 

HIV ile enfeksiyon için co-reseptörler

CD4 antijeni hücrelere Transfekte edildiği deneylerde, sadece insan transfekte hücreleri olduğunda HIV ile enfekte yeteneği olan deney çalışır. Biz fare 3T3 hücreleri ile aynı deney yaptığımızda, virüs CD4 bir antijen aracılığı ile, hücre yüzeyine bağlanabilir fakat herhangi bir enfeksiyon meydana gelmez. Böylece, CD4 antijeninden daha fazla bir şeyler gereklidir.

Aynı zamanda, HIV'in bazı suşları (transforme edilmiş T hücrelerinde yaşamı için uyarlanmış olanlar) monositler veya makrofajlar olmadan, aktive edilmiş insan T-hücrelerini enfekte edebilir ve çoğalabildiği keşfedilmiştir. Tersine, makrofajlarda yaşam için uyarlanmış olanlar dönüştürülmüş T hücrelerine bulaşmaz ve çoğalmazlar. Ancak hem makrofajlar ve hem de T4 hücreleri CD4 antijeni sahip. Viral suşların tropizm bakımından farklılıkları, Gp120'nin V3 bölgesinde eşleştirilmiş CD4 antijeninin dışındaki moleküllerin enfeksiyonunda önemli bir yere sahip olduğunu ve bu rolün CD4 + hücre tipine özgü olduğunu ortaya koymaktadır

Bağışıklık hücrelerinin yüzeyinde proteinler ailesi - kemokin reseptörleri hücreye geçişinde önemli görünmektedir

Kemokinler, başka bir hücre tarafından salgılanan kemokinin yüksek derecede harekete geçirebilen lökositler gibi bağışıklık sistemi hücreleri için kemotaktik olan az miktarda salgılanan proteinlerdir; bu yüzden, immün cevap sırasında lökositin zamansal ve uzamsal konumunu kontrol eder. Kemokinler, içerdikleri korunmuş bir dicysteine motifine göre iki gruba ayrılır. Bu, C-C grubu ve C-X-C grubudur. Bu plazma zarı yedi kez (yedi transmembran reseptörleri) kapsayan integral zar proteinleri olan reseptör molekülleri yoluyla hücre yüzeyine bağlanır. Reseptörler bağlanan sitokin çeşidi (CCR- veya CXCR-) göre adlandırılır.

• CCR5. Çeşitli laboratuarlar enfeksiyonun kritik erken evrelerinde yer alan, HIV suşları için gerekli bir ko-reseptör tespit etti (bu makrofaj-tropik suşlardır). Bu çalışmaların hepsi makrofajlar içine girişini sağlayan CD4 ortağı olarak CCR5 buldu.
   

Şekil 17B
CD4 + bir hücreye HIV'in bağlanması. gp120 dış domain CD4 antijene bağlanır. Bu gp120 bir konformasyonel değişikliği yol açar ve ko-reseptör bağlanma yeri maruz kalır. gp120'nin bu bölgesi kemokin alıcısına bağlama yapar. kemokin alıcısına bağlanması bir yapısal değişiklik meydana gelmesini sağlar, böylece gp41 HIV proteininin bölgeleri viral ve hücre zarı kaynaştırmak için izin veren bir füzyon domain oluşturmak için etkileşir. Bunun bir sonucu olarak, viral kor sitoplazmaya girer.

 

Bir ko-reseptör olarak, bu molekülün bulunması enflamatuar yanıtlarda rol oynayan, HIV enfeksiyonunun güçlü bastırıcıları, özellikle makrofaj-tropik HIV'de bulunan CD8 + T lenfositleri tarafından salgılanan üç kemokini (adı RANTES, MIP-1a ve MIP-1 b) gösteren önceki çalışmalarda elde edilmiştir. Tabii ki, bu hücre yüzeyine bağlı kemokinler HIV girişi için gerekli bir reseptörü engellediği için enfeksiyonun engellenmesinde önerilmektedir. CCR5 yukarıdaki kemokinlerin üçünüde bağlayan reseptör olarak bilindiğinden hedef alındı (şekil 17a).

• CXCR4 (aynı zamanda fusin olarak da bilinir). Bu aynı zamanda aksi takdirde infekte olmayan CD4 + hücrelerinde HIV için bir ko-reseptördür. CXCR4 ligandı bir B hücresi uyarıcı faktör olan bir G-protein kenetli reseptördür - bu da CD4 + hücrelerinin enfeksiyonu/füzyonu uyardığından fusin olarak adlandırılır. Hücre yüzeyinde CXCR4'ün miktarı tropizmdeki farklılıkları açıklayabilir ve CXCR4 makrofajlardan daha aktif T hücrelerinde görünür. CXCR4 geni en yakın IL-8 reseptörü (bir kemokin reseptörü) için gene benzer.
   

• CCR2. Bu başka bir ko-reseptördür.
   

CD4 ve gp120'nin parçalarının kompleksleri CD4 hücreleri üzerinde CCR5 bağlanır. Çözünür CD4'ün aslında engelleme yerine HIV enfeksiyonunu nasıl geliştirdiğinin açıklar. Bu CD4 bağlanan gp120, kemokin reseptörü için afinitesi artan bir konformasyonel bir değişim gösterir. Kemokin reseptörüne bağlanması ile enfekte olan hücrenin zarı ile viral zar füzyonunu sağlayan HIV gp41 füzyon proteininde yapısal bir değişikliğe neden olmaktadır. Aslında, kemokin reseptörü gerçekte HIV için birincil reseptörüdür ve CD4'ün rolü, hücre yüzeyinde virüsü konsantre etmek ve kemokin reseptörü ile etkileşimi kolaylaştırmaktır (Şekil 17b). Hücrelere CD4 bağımsız HIV girişi örnekleri aksine, kemokin reseptörlerinden bağımsız giriş için herhangi bir örnek (şimdiye kadar) bulunmaktadır.

Bu koreseptörler (aşağıya bakınız), enfeksiyon sırasında fenotipik anahtarı açıklamaktadır. Gp120'nin amino asit dizisinde değişiklikler, hastalığın ilerlemesinde ortaya çıkar. HIV muhtemelen hastalığın erken evrelerinde CCR5 kullanır ve sonra belki kemokinlerin baskılayıcı aktivitesinden kaçınarak, CXCR4 geçer. Bu non-sinsityum uyarımdan sinsityum uyarım fenotipine geçişi açıklar. CXCR4 ve CCR5 T-hücrelerinin alt-tipleri yoluyla HIV yayılmasını farklı reseptör ile yeni CD4 + hücrelerinin enfeksiyonu sağlayan gp120 değişken looplara ince değişiklikleri yansıtır ve reseptörlerden oluşan geniş bir aile üyeleridir. Çok az CD4 + hücrelsinin herhangi bir anda bulaşmış olarak görülmesinin nedenlerinden biri olabilir.
 

BAZI CD4-NEGATİF HÜCRELER HIV İLE ENFEKTE OLABİLİRLER

Başlangıçta yalnızca CD4 antijeni sahip hücreler HIV tarafından enfekte olabileceği düşünüldü. CD4 proteininin bazı infekte olabilen hücreler üzerinde gösterilememiş olmasına rağmen, düşük miktarlarda mevcut olduğu düşünüldü ve çoğu infekte olabilen hücrede CD4 antijen mRNA tespit edilebildi. CD4 pozitif hücrelere spesifikliği CD4 gp120 spesifik bağlanmasını gösterir. Artık, beyin ve bağırsak da dahil olmak üzere bazı non-CD4 hücreler, bir galactocerebroside reseptörü aracılığı ile enfekte edilebileceği biliniyor. Diğer hücreler farklı bir şekilde enfekte olabilir; örneğin, makrofajlar bir Fc (aşağı bakınız) ya da kompleman reseptörü kullanılabilir. Bu gibi durumlarda, HIV, hücre yüzeyi üzerindeki reseptörler ile etkileşen anti-HIV antikorları ile bağlı olmalıdır. Böylece makrofajlar üzerinde Fc reseptörlerini düzenlenmesi enfeksiyonu artıracaktır.

HÜCREYE GİRİŞ: PH BAĞIMSIZ PLAZMA MEMBRANI İLE FÜZYON

Viral zar proteininde pH değerine bağımlı olmayan uyum değişikliği hücrenin enfekte olması için, viral membran ve hücre zarı arasında füzyon gereklidir. Böylece, endozom veya lizozomlar içine giriş gerekli değildir.
Herpes virüsü gibi, plazma membranı ile bir virüsün füzyonunun bu türü sinsitiyumlar oluşturmak üzere enfekte olmuş hücrelerin füzyonları ile ilişkilidir. Sinsityum oluşumu da HIV enfeksiyonunun bir özelliğidir (Şekil 18). Bu herhangi bir serbest virüs olmadan hücreler arasında enfeksiyonun yayılması için derin bir öneme sahiptir. Bu bağışıklık sisteminin dolaşan antikorlarının (aşı içinde sorun) etkisizliğinden dolayı, virüs hücreden hücreye yayılabileceği anlamına gelir. Sadece bir aşı ile virüsü yok etmek mümkün olmayacak, ayrıca enfekte hücrelerinde yok edilmesi gerekecek. Gp41 fusogendir. Syncytia çoğunlukla beyinde görülür.

TERS TRANSKRİPSİYON VE İNTEGRASYON

Bu diğer retrovirüslere benzer. HIV, virüsü parçası olarak enfeksiyon esnasında ters transkriptaz kullanır. Nükleokapsid sitoplazmaya girer ve ters transkripsiyon nükleokapsit içinde gerçekleşir. Naif dinlenen T4 hücrelerinde, provirüs (DNA formu) olasılıkla çekirdek içine ön-uyum kompleksinin enerji bağımlı içeri alınması için gerekli ATP eksikliğinden sitoplazma içinde kalır. Çoğu virüs sadece bölünen hücrelerin çekirdeğin içinde replike olur ancak, hücre bölünmesi HIV replikasyonu için esas teşkil etmemektedir. Bunun nedeni: İki virüs proteininin (vpr GAG proteinlerden biri) nükleer lokalizasyon sinyalleri vardır ve böylece kromozomlarına viral DNA'nın nüfuz edebilmesi mitoz sırasında nükleer membran parçalanması gerekli değildir.

İNTEGRASYON

Soyulma ve çekirdeğe girdikten sonra, viral DNA'nın hem doğrusal ve dairesel formları bulunur. Doğrusal çift iplikli viral DNA, viral integraz proteini (pol geninden dönüştürülen) kullanılarak konak hücre kromozomu içine yerleştirilir. İntegrasyondan sonra, viral RNA konak RNA polimeraz II tarafından transkripte edilir.

 

Virüsun birleşmesi hücrenin membran yüzeyinde oluşur

Virüs tomurcuklanır ve proteaz serbest POL poliproteini keser

Daha fazla proteolitik bölünme meydana gelir ve virüs olgunlaşır

POLİPROTEİNLERİN OLUŞUMU VE BUNLARIN PARÇALANMASI

Yeni bir virüsun birleşmesi konak hücre membranında gerçekleşir (Şekil 19). Proteinin üç tipi virionu oluşturur. Bu membran proteini kompleksi (gp120 ve gp41 - ilk olarak gp160'den türetilmiş) ve iki iç ön-madde proteini, Gag poliprotein ve gag/pol poliprotein (ikincisi gag geninden pol genin içine ribozoma gelen çeviri sürdürmesine izin veren bir çerçeve kayması sonucu oluşur)

Proteinler hücre zarında bir araya gelir ve membranı çimdikler (şekil 19 ve 20). Daha büyük iç öncüsü (Gag-Pol) oluşmakta olan virionun içine pozitif iplikli RNA'nın iki ipliğini çeker ve proteaz (Gag-Pol proteinin parçası) serbest olan kendisini keser. Proteaz diğer enzimleri (ters transkriptaz, integraz ve daha proteaz) serbest bırakmak için Gag-Pol bölünmesini tamamlar. Ayrıca proteaz Gag-Pol kalan kısmını yapısal küçük Gag proteinlere parçalar. p24 zarın altında iken p24, p7 ve p6 mermi biçimli çekirdek oluşturur. Gag ve gag/pol füzyon proteinleri yaklaşık 20/1 oranında yapılmaktadır.

Ayrılmış olmadıkça viral proteinler işlevsel bulunmadığından bu spesifik viral proteaz hayati önem taşımaktadır. Bu özellik, proteazı anti-HIV ilaçlarının inhibisyonu için iyi bir aday yapar (ek 3 ve anti-viral kemoterapiye bakınız). Gag/pol ve gag, kovalent olarak bağlanmış olan bir yağ asidi ile viral zara bağlıdır. Bölünmeler zara bağlı kalan p17 ile sonuçlanır.

Gp160, endoplazmik retikulum ile birlikte bir tek iki ucu bağlı mRNA'dan çevrilmiş olan ve bir kez membranı kapsayan bir entegral zar proteinidir. Endoplazmik retikulumda, konak enzimi tarafından gp120 ve gp41'e ayrıldığı ve farklı glikosile edildiği golgi cisimciğine nakledilmeden önce glikosile edilir. Bu ekzositik yol üzerinden hücre membranına hareket eder. Gag ve gag-pol proteinlerin aksine, gp 160 viral proteaz tarafından bölünemez.
 

 

HIV’IN DİĞER KISIMLARI

KISIM I İNSAN IMMUNYETMEZLİK VIRUS VE AIDS

KISIM II HIV VE AIDS HASTALIĞI

KISIM III HASTALIĞIN GİDİŞATI

KISIM IV İLERLEME VE KOFAKTORLER

KISIM V İSTATISTIK

KISIM VI SUBTİPLER VE KO-RESEPTORLER

KISIM VII HIV’IN HAYAT SİKLUSU VE KOMPONENTLERİ

KISIM VIII HIV’IN LATENLİĞİ

KISIM IX HIV GENOMU

KISIM X CD4 HÜCRE KAYBI

KISIM XI POPULASYON POLİMORFIZMİ

EK I ANTI-HIV AŞILARI

EK II HIV AIDS’E Mİ NEDEN OLUR?

EK III ANTI-HIV KEMOTERAPİSİ

 

  Mikrobiyoloji ve İmmünoloji On-line, Viroloji Bölümüne Dönünüz

This page last changed on Sunday, August 28, 2016
Page maintained by Richard Hunt