x

ANGLISHT

VIROLOGJI – KAPITULLI SHTATË      

PJESA E SHTATË

VIRUSI I PAMJAFTUSHMËRISË IMUNE TEK NJERIU DHE SIDA

Komponentët dhe Cikli jetësor i VIH

Dr Richard Hunt

Professor
University of South Carolina School of Medicine

 

Përktheu:
Profesor Kristaq Bërxholi
Virolog - Fakulteti i Mjekësisë  Veterinare
Departamenti i Lëndëve Paraklinike
Tiranë  - Shqipëri 

Diagrama  e vendosjes  së proteinës në VIH

   Figura  14
Struktura e VIH
Prerja e diagramës së VIH. Nga  Dr. Milan V.Nermut  i Institutit  Nacional per Standartet  Biologjike dhe  Kontrollin. Herts, U.K. Computer graphics nga  A.Davies
 

Figura 14a
Geni gag

KOMPONENTËT E VIH

VIH është  një retrovirus me strukturë të ngjashme si të retrovirusëve të tjerë (Shif kapitullin 6, virusët onkogjenikë).
 

STRUKTURA SIPËRFAQËSORE

Membrana virale
Membrana rrjedh nga qeliza e bujtësit si rezultat i budingut nga sipërfaqia qelizore (figura 15). Disa proteina të bujtësit përfshihen në membranën virale. Kjo mbulesë lipidike  i bën virusët më të ndjeshëm kundrejt solventëve organikë.

Glykoproteina sipërfaqësore
Gp160 është e enkoduar nga geni  env (envelope-mbulesa). Gp160 çahet mbas translatimit nga enzimat e bujtësit në aparatin e Golxhit duke formuar Gp120 (SU) dhe Gp41 (TM). Gp 41 fiksohet  në membranë, kurse Gp120 nuk është por ajo është kapur tek Gp41 nëpërmjet ndërveprimit jo-kovalent (figura 14). Ajo eliminohet lehtë nga particela virale. Shënim: Gp120 dhe Gp41 janë të përbëra nga polipetide të thjeshta. Në Gp120 ka një numur të madh zixhirësh sheqeri (të cilët mund të jenë problem  për vaksinën). Gp120 është proteina që ndërvepron më një receptor në qelizën që do të infektohet. Gp41 është  fuzogjen që ekspozohet pasi Gp120 është lidhur tek qeliza.

 

STRUKTURA E BRËNDSHME

Struktura e brëndshme e proteinave
Të gjitha këto janë  të enkoduara nga geni gag (antigjeni grupo-specifik)  (figura 14a). Proteina matriks P17 (MA) gjëndet në sipërfaqen e brëndëshme  të membranës virale  tek e cila ajo është ngjitur  me lidhje kovalente me acidin myristik. Proteinat e tjera janë të lidhura  me nukleokapsidën. Antigeni grupo specifik është i përrbërë si një  polyproteinë dhe çahet gjatë ose pas budingut  të virusit, nga proteazat virale të enkoduara tek geni pol.

Proteina të tjera të brëndëshme
Këto janë të enkoduar nga geni pol(polymeraza). Ato janë enzima që marrin pjesë në integrimin dhe replikimin:

• Reverse transkriptaza – kopjon genomën ARN në ADN dy zinxhirorëshe

• Integraza – integron ADN dy zinxhirorëshe në kromozomet e qelizës së bujtësit

• Proteaza – çan poliproteinat e enkoduara në pol dhe gag

Për informacion të mëtejshëm në strukturën e retrovirusëve, shif kapitullin 6, virusët onkogjenikë

Genoma
Ashtu si dhe retrovirusët e tjerë, genoma është diploide pozitiv sens ARN (shif  seksionin 9)

Figura 15

Budingu i VIH nga një qelizë e infektuar  CD

Figura 15a
Stadet e budingut të VIH.
A. Proteinat e brëndshme grumbullohen  në membranën e qelizës  dhe duken si një veshje elektron dens në sipërfaqen e brëndshme.
B. Virusi budon me proteinat e brëndshme  me një pamje të patkoit ose të  kekut.
C. Proteinat e brëndshme  janë çarë  dhe kondensuar  duke formuar  një masë  në brëndësi në formën e konit (nukleokapsidi). Shigjeta tregon  virusin që është akoma  i ngjitur  në qelizën e bujtësit. Kondesimi ka filluar nga ky stad.
D. Kjo pamje tregon kone të prera në disa plane.

HISTORIKU I JETËS SË VIH

Qelizat që infektohen nga VIH

VIH lizon specifikisht qelizat  T4, duke shkaktuar kështu një ndrydhje  imune të thellë. Qelizat e tjera tentojnë të shumzojnë dhe të replikojnë viruisn pa lizisin  ose në rastin e qelizave dentrike  ato mund të koncentrojnë virusin  në sipërfaqe të qelizës  me pak ose aspak  replikim të virusit. Tipet kryesore të qelizave të infektuara me VIH janë paraqitur  në figurën 15c.

Qelizat CD4+ T4 ndihmëse

VIH shkakton sëmundje si rezultat i rënies së qelizave ndihmëse CD4+ T4 dhe për pasojë  paaftësisë për të luftuar infeksionet oportune. Qelizat  T4 janë, jo për surprizë, tipet kryesore të qelizave që infektohen nga virusi. Qelizat ndihmëse CD4+ T4  të infektuara bëhen target për qelizat specifike VIH vrasëse CD8+ por ato gjithashtu vdesin dhe nga një numur shkaqesh të tjera (shif  pjesën 10). Gjatë stadit të hershëm të infeksionit akut, shumë qeliza mukozale CD4+ T4 humbasin, ndërsa gjatë infeksionit kronik kjo mund të zgjasë shumë vite, qelizat CD4+ T4 përgjithësisht  proliferohen dhe vdesin si  rezultat i aktivizimit imun dhe faktorëve të tjerë.

Qelizat e infektuara që zbulohen  tek pacientët  në stadin kronik  të infeksionit zakonisht janë  qeliza të memorjes T4 ndërsa  qelizat naive T shfaqin infeksionin me një frekuencë shumë më të ulët. Pacienti i infektuar me VIH ka një frekuencë  më të lartë se sa normalja  në proliferimin  e qelizave T4 si rezultat i stimulimit të përgjithshëm imun dhe këto qeliza janë target për  VIH (i cili infekton  vetëm qelizat CD4+ T4 të aktivizuara). Kështu, VIH indukton një furnizim konstant të tij me qeliza target duke e shtyrë më tej procesin e tij të replikimit dhe të shkatërimit imun. Fakti që target për VIH janë qelizat T4 të aktivizuara të shpie në reduktimin e qelizave T4 që janë specifikë kundrejt VIH dhe si pasojë e kësaj humb arma e sistemit imun që kontrollon replikimin e virusit.

Siç është theksuar dhe gjetkë (pjesa 8), pas aktivizimit nga antigjeni specifik, qelizat T4  ose vdesin ose bëhen qeliza të memorjes jo proliferative të cilat mobilizohen shumë shpejt në rast se  antigeni rievidentohet përsëri në organizëm. Ky rezervuar latent i qelizave T4 të infektuara mund të mbijetojë për shumë vjet, edhe në prezencë të medikamenteve anti VIH ( Terapi aktive e fuqishme anti-retrovirale –TARAL-HAART) që duket se supreson komplet replikimin e VIH. Kjo është për arsye se kur qeliza T4 e infektuar  kthehet  në qelizë të memorjes nuk krijon mundësi replikimi për kohë të gjatë të virusit (që ai të bëjë proteinat virale dhe ARN genomike), porse qeliza akoma prodhon  kopje të ADN  të VIH (provirus) të integruar në kromozomet  e saj. Me riaktivizimin e qelizës nga antigjeni, replikimi viral vazhdon.

Qelizat natyrale vrasëse

Këto gjithashtu janë qeliza CD4+ T dhe ndërveprojnë me qelizat dentrike. Përveç kundrejt antigenit CD4, ato shfaqin dhe  bashk-receptorët CCR5 dhe kështu infektohen nga këto shtame të VIH që kërkojnë receptorët CCR5 për të hyrë në qelizë.

Qelizat vrasëse CD8+ T

Këto qeliza shfaqin nivel të ulët të antigenit CD4, kur ato janë të aktivizuara dhe duket se janë të infektuara në një numur të vogël me VIH në stadin e fundit të sëmundjes. Qelizat naive CD8 nuk shfaqin antigen CD4 dhe nuk duken se janë të infektuara (megjithëse ato shfaqin bashk-receptorë).

Makrofagët

Monocytet/makrofagët shfaqin antigjenin CD4 (megjithëse në sasi shumë të ulët të qelizave T4 ) dhe janë të infektuara nga VIH. Ato mund të jenë një rezervuar i rëndësishëm për virusin brënda bujtësit  dhe mund të jenë jashtëzakonisht të rëndësishëme në pacientët e trajtuar  sipas TARAL-HAART(shif më lartë). Makrofagët gjithashtu lidhin gp120 të VIH nëpërmjet syndekanit, një  proteoglykan që përmban heparan sulfat  dhe nëpërmjet antigenit CD91 i cili ndërvepron me proteinat e shokut të nxehtesise që virusi merr nga qeliza në të cilën ai replikohet. Virusi i absorbuar tek makrofagët mund të kalojë tek qelizat e tjera përfshi dhe qelizat T4.

Qelizat e sistemit nervor

VIH infekton  oligodendrocytet, astrocytet, neuronet, qelizat gliale dhe makrofagët e trurit. Format e makrofagëve janë gjetur  në lëngun cerebrospinal. VIH shkakton sëmundje në sistemin nervor qëndror i cili mund të rezultojë nga proteinat e vogla  Tat që janë të enkdouara nga virusi  të cilat veprojnë  si aktivatorë të  përgjithshëm të  transkriptimit. Kjo proteinë lidhet tek qelizat nervore  nëpërmjet antigenit CD91 dhe futet në brëndësi të saj. Si rezultat , metabolizmi qelizor preket (si p.sh. sinjalet e oksidit nitrik). VIH gjithashtu mendohet se rrezikon dhe integritetin e barierës gjak – retinë.  

VIH në tru dhe në lëngun cerebrospinal mund të jetë veçanërisht rezistent kundrejt kemioterapisë për shkak se  medikamentet anti-retrovirale nuk mund të penetrojnë barierën gjak-tru.

Qelizat dentrike

Qelizat dentrike folikulare (QDFs-FDC) janë të rëndësishme në biologjinë e VIH. Këto janë qeliza antigen-prezantuese që përpunojnë antigenin dhe prezantojnë peptidet tek qelizat T. Ato  nuk infektohen nga VIH, mendohet se ato mund të jenë të infektuara produktivisht si rezultat i pasjes së nivelit të ulët të receptorëve (antigen dhe ko-receptorët CCR5 dhe CXCR4-shif më poshtë). E rëndësishme është  se këto qeliza mbartin VIH në sipërfaqe të tyre pasi ato kanë lectin (quajtur molekulë 3 adezive interqelizore specifike) për qelizat dentrike jo-integrin  ose DC-SIGN) që lidhet tek komponentët e karbohidrateve të Gp120 të VIH. Lidhja nga DC-SIGN nuk lejon fuzionin e membranës së virusit  me QDF (të cilat kërkojnë antigenin CD4) dhe kështu infeksioni nuk ndodh në këtë rrugë; megjithkëtë, kjo proteinë merr pjesë gjithashtu në bashkimin e QDF me limfocitet dhe grupet e tjera në vendin e ndërveprimit të QDF me limfocitet. Kështu lidhja e virusit është përqëndruar pikërisht në vendin e ndërveprimit  të QDF me qelizën CD4+  (figura 15 b). Përveç kësaj, receptorët dhe bashk-receptorët e VIH në qelizat T4 duket se grumbullohen këtu.

Kur VIH futet në trup nëpërmjet rrugës mukozale (epitelin e vaginës, penisit ose rektumit) ai lidhet nga QDF që migrojnë për tek limfonodet; këtu QDF paraqesin VIH tek qelizat T4 të cilat infektohen.
 

Më shumë për DC-SIGN, qelizat dentrike dhe prezantimin e VIH tek qelizat T4

Figura 15c
Qelizat që janë infektuar nga VIH

Figura 15d
Hyrja e VIH nëpërmjet rrugës së mukozës që kalon tranzit  nëpërmjet qelizave dentrike  tek limfondet. 
 

Antigeni CD4 është receptor i VIH  

Specifiteti i dukshëm i infeksionit të qelizave  CD4⁺ është vrejtur herët në historinë e VIH dhe SIDA, bashkërisht me evidentimin  e faktit që qelizat T4  eliminohen  në sëmundje (në të vërtetë, kursi i sëmundjes tek pacientët shoqërohet  nga niveli i qelizave CD4⁺ T), që tregon se antigeni  CD4 mund të jetë receptor për virusin. Kjo është demonstruar nga integrimit i genit të antigenit CD4 në CD4 e qelizave  të njeriut (të tilla si karcinoma cervikale qelizat HeLa)  dhe tregon se ato përfitojnë cilësitë e të qënit të afta  të infektohen nga VIH (figura 16). Antigeni CD4 është receptori kryesor i të dy virusëve VIH-1 dhe VIH-2 në qelizat T4 dhe shumë qeliza të tjera që mund të infektohen nnga VIH.

Sinapsi i VIH

Një bashk-receptor për infektimin nga VIH

Eksperimenti në të cilin antigeni është ndërfutur  në qelizat që mandej ato përfitojnë aftësinë  për tu infektuar nga VIH, realizohet vetëm  kur qelizat e transfektuara janë humane. Në rast se ne e bëjmë të njëjtin  eksperiment me qelizat e miut 3T3, virusi mund të lidhet në sipërfaqe të qelizës, nëpërmjet antigenit CD4, por nuk realizohet infeksioni. Kështu që për tu realizuar infeksioni është e domosdoshme diçka tjetër më shumë se antigeni CD4.

Gjithashtu është zbuluar së disa shtame të VIH (ato të adaptuar për shumzim në qelizat e transformuara T) mund të infektojnë dhe të replikohen në qelizat  e aktivizuara por jo në monocitet dhe makrofagët. E kundërta është në rast se ata janë të adaptuar për tu zhvilluar në makrofagë nuk infektojnë dhe  replikohen në qelizat e  transformuara T. Porse të dyja si makrofagët dhe qelizat T zotërojnë antigenin CD4. Diferencat në tropizimin e shtameve virale janë të matura në regjionin V3 të Gp120 që tregon që molekulat  e tjera veç antigenit CD4 kanë një rol të rëndësishëm  në infeksion dhe ky rol është i qelizave CD4+ tipo specifik.

Receptorët e Kemokina duket se janë kyç i hyrjes  në qelizë—familje proteinash në sipërfaqe të qelizave imune

Kemokinat janë proteina të vogla  të sekretuara  që janë kemiotaktike për qelizat e sistemit imun si p.sh. leukocitet, kapin gradientët e kemokinave të sekretuara nga qeliza të tjera; kështu ato kontrollojnë pozicionin e përkohshëm ose hapsinor të leukociteve gjatë një përgjigje imune. Kemokinat ndahen në dy grupe në bazë të ruajtjes së dycisteinës që ato përmbajnë. Ato janë grupi C-C dhe grupi C-X-C. Ato lidhen në sipërfaqe të qelizës  nëpërmjet molekulave të receptorëve  që janë proteina integrale të membranës që gjënden në membranë shtatë herë (shtatë receptorë membranorë). Receptorët janë të emërtuar për tipin e cytokinës që ata lidhin (CCR- ose CXCR-).

• CCR5
  Disa laboratorë e kanë identifikuar si një bashk-receptor thelbësor  të këtyre shtameve të VIH që marrin pjesë në stadet e hershme kritike të infeksionit  (këta janë shtame të makrofagëve). Të gjitha këto studime kanë gjetur CCR5 si një partner  të CD4 për të lejuar futjen në makrofagët.

 

  Figura 17B
Ngjitja e VIH tek qelizat CD4+ . Domeni i jashtëm i gp120 lidhet tek antigjeni CD4. Kjo të shpie në ndryshime konformacionale në gp120 dhe  në vendin e lidhjes është shfaqur një bashk-receptor. Ky regjion  i gp120 lidhet tek receptori i kemokinës. Lidhja tek receptori i kemokinës  lejon që të ndodhë një tjetër ndryshim konformacional  kështu që regjionet e proteinës së VIH  gp41 ndërveprojnë për të formuar  një fuzion kryesor duke lejuar fuzionin e membranës virale dhe të qelizës. Si rezultat  korja virale futet në cytoplazmë

Zbulimi i kësaj molekule si bashk-receptor ka ardhur nga studimet e mëparshme në të cilat është parë se tre kemokina të sekretuara nga imfocitet CD8+T (të quajtura RANTES, MIP-1a dhe MIP-1b), të cilat janë pjesëmarëse në përgjigjen inflamatore, janë supresorë të fuqishëm të infeksionit të VIH. Pa tjetër që kjo tregon se supresioni i infeksionit mund të jetë për arsye se kemokinat lidhen në sipërfaqe të qelizës dhe bllokojnë  një receptor të nevojshëm për VIH që të hyjë në qelizë. Dyshimi është për CCR5 për shkak se ai është i njohur se është receptor që lidh  të tre kemokinat e mësipërme (figura 17a).

• CXCR4 (e njohur gjithashtu si fuzin)
  Kjo është gjithashtu një bashk-receptor për VIH jo të infektues për qelizat CD4+. CXCR4 është një proteinë receptor G ku ligandi i tij  është një faktor stimulator i qelizave B. Ai quhet fuzin sepse shtyn infeksionin/fuzionin e qelizave CD4+.  Sasia e fuzinës në sipërfaqe të qelizës mund të shpjegojë diferencat në tropizimin dhe fuziona duket të jetë më aktive në qelizat T se sa në makrofagët. Theksojmë se geni i fuzinës është  i lidhur dhe të kujton genin për receptorin IL-8 (gjithashtu receptor kemokine). 
   

• Është gjetur dhe një receptor tjetër (CCR2).

Komplekset e pjesës së CD4 dhe Gp120 gjithashtu lidhen tek CCR5 në qelizat  CD4^- cells. Kjo shpjegon arsyen pse CD4 solubile aktualisht ngrë infektivitetin e VIH dhe nuk e bllokon atë. Duket që Gp120 lidhet tek CD4 dhe  pëson ndryshime konformacionale që rrisin afinitetin e tij për receptorin e kemokinës. Lidhja e receptorit të kemokinës shkakton ndryshime konformacionale  tek proteina fuzionuse gp41 të VIH duke lejuar kështu fuzionin e membranës virale  me membranën  e sipërfaqes së qelizës  që do të infektohet. Në fakt, është reale që receptori i kemokinës  është receptori primar për  VIH  dhe roli i CD4 është që të koncentrojë virusin  në sipërfaqe të qelizës  dhe të lehtësojë ndërveprimin me receptorin e kemokinës (figura 17b). Në dallim nga shembulli i indipendencës së CD4 të VIH për të hyrë në qelizë, nuk ka shembuj (deri tani) të futjes indipendente prej receptorëve të kemokinës. 

Këto bashk-receptorë mund të shpjegojnë ndryshimin fenotipik gjatë infeksionit (shif më poshtë). Ndryshimet në sekuencat aminoacide  të Gp120 ndodhin në progresion të  sëmundjes. Ka të ngjarë që VIH përdor CCR5 në stadet e hershme  të sëmundjes  dhe mandej  e ndron me CXCR4, ndoshta për të mënjanuar  aktivitetin supresiv të kemokinës. Kjo gjithashtu  shpjegon dhe format e kalueshme  nga ajo e  fenotipit me induktim  jo –sincicial  në fenotipin me induktim të sinciciumeve. Shënim: CXCR4 dhe CCR5 janë antarë të një familjeje të madhe të receptorëve dhe përhapja e VIH  nëpërmjet nëntipeve të qelizave T mund të reflektojë  ndryshimet e holla në lobet e ndryshueshme  të Gp120 duke lejuar kështu  infeksionin e qelizave të reja të CD4+ me receptorë të ndryshëm. Kjo mundet të jetë gjithashtu një arsye përse disa qeliza të CD4+ duket se infektohen shpejt në një kohë të caktuar.

CCR5 dhe VIH në Afrikë

CCR5 infeksionet e Virusit të Nilit perëndimor

Disa qeliza negative CD4 mund të infektohen nga VIH 

Në fillim është menduar se vetëm qelizat që kanë antigjenin CD4 mund të infektohen nga VIH. Megjithëse  proteina CD4 nuk është evidentuar në disa qeliza  që janë të infektueshme,  mendohet se  ai mund të jetë prezent në sasi të ulët dhe antigeni CD4 mARN duhet të zbulohet në qelizat e infektuara. Specifiteti kundrejt qelizave CD4 pozitive reflekton lidhjen specifike të Gp120 tek CD4. Është e njohur , që disa qeliza jo CD4, të tilla si ato në tru dhe zorrë, mund të infektohen  nëpërmjet receptorit galaktocerebroside. Qelizat e tjera mund të infektohen në rrugë të tjera; për shembull, në makrofagët (shif më poshtë) mund të përdoren  receptorët Fc ose të komplementit. Në këtë rast, VIH mund të lidhet nga antitrupat anti-VIH që ndërveprojnë  me receptorët në sipërfaqe të qelizës. Kështu që çdo gjë që mund të mbi rregullojë receptorët Fc në makrofagët  do të fuqizojë infeksionin.  

Hyrja në qelizë: fuzioni me plazmën e membranës i pamvarur nga pH

Në rastin e infektimit të qelizës, nuk ndodhin ndryshime konformacionale  të  varuara nga pH në proteinën e membranës virale  që është e nevojshme për  bashkimin e membranës virale  dhe membranës së qelizës që do të infektohet.  Kështu nuk është e nevojshme  që ai të futet në lyzozomë.

Kujtoni nga seksioni i herpes virusit që ky lloj i fuzionit  të virusit me plazmën e membranës është i lidhur me fuzionin e qelizës  që infektohet  duke formuar synciciume. Formimi i synciciumeve është gjithashtu një karakteristikë e infeksionit të VIH (figura 18). Ky fenomen  ka një rol të rëndësishëm për përhapjen e infeksionit midis qelizave pa patur virus të lirë. Kjo nënkupton që virusi mund të përhapet nga qeliza në qelizë duke i bërë të paefektshëm antitrupat qarkullues  të sistemit imun (problem për vaksinën). Një vaksinë duhet të jetë e aftë që jo vetëm të shkatërrojë  virusin, porse ajo duhet të jetë gjithashtu e aftë që të shkatërrojë  dhe qelizat e infektuara. Gp41 është fuzogjen. Synciciumet janë parë shumë më shpesh në tru.

Revers  transkriptimi dhe integrimi 

Kjo është e ngjashme si tek retrovirusët e tjerë. VIH përdor rever transkriptazën e importuar gjatë infeksionit si pjesë të virusit. Nukleokapsida futet në cytoplazmë dhe reverstranskriptimi ndodh në këtë stad në brëndësi të nukleokapsidës. Në qelizat naïve T4, provirusi (form  ADN)  mbetet në cytoplazmë, ndoshta për arsye të sasisë së pakët të ATP së nevojshme për energji  të varur nga importi i kompleksit pre integrues në bërthamë. Shumë virusë që replikohen në bërthamë mund ta bëjnë këtë vetëm në qelizat që ndahen, por ndarja e qelizave  nuk është thelbësore  për replikimin e VIH. Kjo, nuk është e nevojshme,  për shkak se dy proteina  virale (Vpr dhe një prej proteinave të GAG) kanë sinjale të lokalizimit  në bërthamë dhe kështu membrana bërthamore dëmtohet në mitozë e cila lejon penetrimin e ADN virale për tek kromozomet.

Integrimi

Pas xhveshjes dhe futjes në bërthamë, janë gjetur të dyja format e ADN virale, si ajo gjatësore  dhe ajo rrethore. Zinxhiri i dyfishtë  gjatësor i ADN  ndërfutet në kromozomet e qelizës bujtëse duke përdorur proteinën integrazë virale (të translatuar nga geni pol). Pas integrimit, ARN virale transkriptohet nga ARN polymeraza II e bujtësit.

 

Më shumë për transkriptimin e ARN

ANIMACIONE

Shockwave movie të hyrjes së VIH
(shko këtu)
 

B. Virusi budon  dhe proteaza e çliron  vehten e vet nga  Polyproteina POL

C. Ndodhin çarje  të mëtejshme proteolitike dhe virusi maturohet

Formimi i polyproteinave dhe xhveshja e tyre

Sistemimi i virusëve të rinj ndodh në membranën e qelizës së bujtësit (figura 19). Tre tipe proteinash vendosen në virion. Këto janë kompleksi i proteinës së membranës (Gp120 dhe Gp41- që rrjedh orgjinalisht nga Gp160) plus dy proteina  të brëndshme prekrusore, polyproteina Gag dhe polyproteina Gag/Pol (e fundit është si rezultat  i modelit shift që lejon ribozomën të vazhdojë translatimin nga geni Gag për në genin Pol).

Proteinat grumbullohen  në membranën e qelizës dhe ingredientët e membranës (figura 19 dhe 20). Prekrusori i madh i brëndshmë (Gag-Pol) merr dy zinxhirët  e zinxhirit pozitiv ARN në virionin e afërm dhe proteaza (pjesë e proteinës Gag-Pol) pret vehten e vet  dhe e lë të lirë. Proteaza kompleton çarjen  e Gag-Pol duke çliruar enzima të tjera (revers transkriptazën, integrazën dhe shumë proteaza). Proteaza gjithashtu çan pjesën e mbetur të Gag-Pol  dhe Gag e vogël në proteinat strukturale. P24, p7 dhe p6 formojnë  majat e kores  ndërsa p24 shtrihet në membranë.

Shënim: Proteinat fuzionuese  Gag dhe Gap/Pol janë bërë në raport për rreth 1:20. Pasi virusi ka buduar nga qeliza, proteaza pret vehten e vet dhe e lë të lirë  dhe gjithashtu pret dhe mbetjet e proteinave  në Gag ose Gag/Pol, duke çliruar proteina të ndryshme strukturale  dhe revers transkriptazën. Kjo proteazë specifike është vitale pasi dhe proteinat virale janë jo funksionalë deri në ndarjen. Ky specifitet e bën proteazën një kandidat të mirë  për tu bllokuar nga preparatet anti VIH  (shif apendiksin 3 dhe seksionin e kemioterapisë. Gag/Pol dhe Gag ngjiten tek membrana virale nëpërmjet rrugës së acidit yndyror që është lidhje kovalente. Çarjet në p17 ngjiten tek membrana.

Gp160 translatohet nga mARN e vetme e gërshetuar  e lidhur me retikulumin endoplazmatik dhe është një proteinë  membranore integrale. Në retikulumin endoplazmatik, ajo glykozilohet përpara se të transferohet tek aparati i Golxhit ku ajo glykozilohet më tej dhe çahet nga enzimat e bujtësit  në gp129 dhe gp41. Ajo lëviz në drejtim të membranës qelizore  nëpërmjet rrugës së eksocytozës . Në dallim nga proteinat Gag dhe Gag-Pol, gp160 nuk çahet nga proteazat virale.            

Më shumë për sistemimin

PJESE TE TJERA TE VIH

PJESA  I VIRUSI I PAMJAFTUESHMËRISË  IMUNE TEK NJERZIT DHE SIDA

PJESA II VIH DHE SIDA; SËMUNDJA

PJESA III KURSI I SËMUNDJES

PJESA  IV PËRPARIMI DHE BASHKË-FAKTORËT

PJESA  V STATISTIKAT

PJESA VI  NËNTIPET DHE BASHKË-RECEPTORËT

PJESA VII  KOMPONENTËT DHE CIKLI JETËSOR I VIH

PJESA VIII  LATENCA E VIH

PJESA  IX GJENOMA E VIH

PJESA  X  HUMBJA E QELIZAVE CD4

PJESA XI  INFEKTIMI I QELIZAVE TË TJERA NGA VIH DHE POPULLACIONI I POLYMORFIZMIT

APENDIX I  VAKSINA ANTI-VIH

APENDIX II  SHKAKTON VIH- SIDA?

APENDIX III  KEMIOTERAPIA ANTI-VIH

Kthehu në seksionin e virologji të Microbiology and Immunology On-line

faqja së fundi e ndërruar në  Monday, February 16, 2015
faqja mbahet nga  Richard Hunt